Podróż Moja wyprawa śladami Inków

Kolejnym miejscem, które w marzeniach oglądałam setki razy, a które było mi dane zobaczyć, to oczywiście Nasca i tajemnicze linie , które 1500 lat temu jakaś nieznana cywilizacja stworzyła, do dziś nie wyjaśniono po co Przedziwne figury olbrzymich rozmiarów: małpa, kondor, pająk, kosmonauta, czegóż tam nie ma. Wszystko to widać dopiero z lotu ptaka, a raczej małych awionetek, które poza obrazami na ziemi dawały również całkiem inne wrażenia i to niestety nie te najmilsze, szczególnie po obfitym śniadaniu!

Kolejnego dnia jechaliśmy trasą panamerykańską do Arequipy – Białego Miasta, albo Miasta Wiecznej Wiosny – jak kto woli.

Jazda  trwała 10 godzin, ale widoki po drodze powalały na kolana. Cała trasa to nic innego jak nitka zawieszona gdzieś między niebem a wzburzonymi falami Pacyfiku! Widoki nieprawdopodobne, piękne i straszne zarazem, niektóre osoby nie dawały rady, zamykały oczy, udawały że śpią, albo po prostu zamykały oczy i modliły się w ciszy.

Dla niektórych Arequipa to najpiękniejsze miasto  Peru. Białe domy, cudowne kolonialne uliczki i domy, piękna katedra, Plaza de  Armas, a nad wszystkim góruje wyniosły i tajemniczy El Misto, czyli wulkan rzucający cień na słoneczne miasto, prawie jak niegdyś Wezuwiusz na Pompeje. Mam nadzieję, że mieszkańców tego pięknego miasta taki sam los nie spotka!

Acha! Muszę tu się przyznać, że od pierwszego dnia zaczęłam zarabiać na miano narkomanki!!Zaczęłam pić regularnie herbatkę z coci aby złagodzić chorobę wysokościową, która wkrótce nas wszystkich i tak dopadła. Stało się to już następnego dnia, gdy zaczęliśmy się mozolnie wspinać naszym poczciwym autokarem na wysokość 4910 m n.p.m.

To właśnie Mirador, przełęcz w Andach, skąd jest cudny widok na trzy ponad sześciotysięczne wulkany. Ale ciężko!! Gdy wyszliśmy tam na punkt widokowy wrażenie było niesamowite. Rozrzedzone powietrze powodowało zadyszkę po kilku krokach, w głowie się kręciło, czułam się tak, jakbym duszkiem wypiła 100g Metaxy. Innych rozbolała głowa, jedna dziewczyna dostała torsji, inna brała tlen. W nocy nie spalam w ogóle. Jeszcze nie całkiem rozumiałam, gdzie jestem. Jeszcze do mnie nie dotarło ze posuwam się śladami Pizarra, do krainy gdzie kiedyś złote były nawet maczugi, którymi rozwalano łby naiwnych Indian, witających Konkwistadorów jako wysłanników oczekiwanego Boga Wirakoczy.
I tak  ruszyłam na podbój Andów!!! Z ciężką zadyszką, kołataniem serca, bezsennością, mdłościami, bólem głowy i sporym strachem….

Gdy dotarliśmy do Puno , nad jeziorem Titikaka, trochę już mój organizm się oswoił z tym rzadkim powietrzem i z większym optymizmem patrzyłam w przyszłość.

Puno, to urocze miasto nad brzegiem Jeziora Titikaka, najwyżej położonego żeglownego jeziora świata.

To święte jezioro Inków,  z jego toni wyłonił się pierwszy Inka, od którego wszystko się zaczęło.Podobno w jego toni zatopione są nieprzebrane skarby inkaskich władców, które tam własnie kapłani ukryli przed nadciągającymi hiszpańskimi zdobywcami.

A na nim przedziwne pływające Wyspy Uros. Wszystko z trzciny! Domy, łódki, zagrody…Bajecznie kolorowo ubrani Indianie witają nas śpiewem i tańcami. Wiem, że to wszystko na pokaz, czysta komercja, ale i tak jestem zachwycona. Kolorami, niesamowitym słońcem, szafirem wody i tą egzotyczną atmosferą.

Popłynęliśmy też na wyspęTaquille. Żyje na niej indiański lud Keczua kultywujący swoje wspaniałe zwyczaje, a przede wszystkim tworzący najpiekniejsze na świecie tkaniny, zaś ich twórczość zaliczna jest do światowego dziedzictwa Unesco.

No i po raz pierwszy i chyba ostatni raz w zyciu wywijałam hołubce na wysokosci prawie 4.000 m n. p.m.!!!!

             Raniutko, zaraz po wschodzie słońca, pojechaliśmy do Doliny i Kanionu Colca. To tam w 1981 r. polscy kajakarze przepłynęli  cały Kanion, co było światową rewelacją.
Jak ten autobus tam wjechał, jeden Bóg wie! Szutrowa droga szerokości nie większej od autobusu, zakręty po 300 stopni, z lewej skała, z prawej przepaść kilkusetmetrowa i tak jechaliśmy przez 1,5 godziny. Co niektórzy zamykali oczy, a ja po prostu z rozdziawioną gębą chłonęłam te widoki, których chyba nigdzie indziej  na świecie nie ma.
             I tak dojechaliśmy do Krzyża Kondora. Tam co rano zjeżdżają się ludzie aby oglądać mistyczne widowisko, gdy z otchłani Kanionu wznoszą się majestatyczne kondory. To królewskie ptaki Inków, one odprowadzały dusze zmarłych w zaświaty. To ogromne ptaszyska, rozpiętość skrzydeł dochodzi do 3 m. Widok jest zaiste powalający!!!!

             Cała trasa przez ostatnie dwa dni to niewiarygodne góry, przepaści, w dole maleńkie tarasowe poletka, uprawiane jak za czasów Inków. Co jakiś czas punkt widokowy, gdzie Indianie rozkładają stragany i handlują bajecznie kolorowymi wyrobami z wełny alpak i lam. To są strasznie fajne stworzenia!! Przystrojone w czerwone pompony, które maja je chronić od złych duchów, dumnie pozują do zdjęć ze swoim właścicielem. Za 1 sola oczywiście!!! Taka alpaka lub lama jak się zezłości to pluje! No i mnie się też dostało, bo chyba za bardzo wytarmosiłam taką jedną, śliczną, bielutką!!
Po drodze przejeżdżaliśmy przez rezerwat Vicunas. To takie wielblądowate stworzenia, żyjące w stanie dzikim, mające najdroższą na świecie wełnę, bo 1 kg kosztuje 500 dolarów. Są  urocze, zgrabne, brązowo rude z białym brzuszkiem.

 Po wczesnej pobudce wyjechaliśmy w stronę granicy. Po drodze odwiedziliśmy miejscowość Chucuito z pozostałościami budzącej szacunek, a raczej z budzącymi szacunek pozostałościami Świątyni Płodności:) Zahaczyliśmy o miejscowość Pomata z pięknym kościołem Santiago de Pomata i po przekroczeniu granicy dotarliśmy do ruin miasta Tiahuanaco. Jest to podobno jeden z najwspanialszych i najważniejszych zarazem kompleksów archeologicznych Ameryki Południowej. Wstyd sie przyznać, ale na mnie ani Brama Słońca, ani kamienna piramida Acapana, czy też resztki Pałacu Kerikala  większego wrażenia nie zrobiły...

 I tak dojechaliśmy do La Paz.

Cale życie myślałam, ze jest to stolica Boliwii, a tymczasem dowiedziałam
się, ze stolicą konstytucyjną jest Sukre, a La Paz to tylko stolica administracyjna. Jakby ją jednak nie nazwać, robi wrażenie!!! Położona na kilku wzgórzach, które oblepione są domkami, im wyżej tym biedniej. Leży na wysokości od 3000 do 4400 m. Gdy podjechaliśmy na punkt widokowy naprawdę odjęło mi mowę!. Widok niesamowity !!! W dali wulkan Ilimano.  Cudnie!
               Rano poszliśmy na Targ Czarownic. To taka uliczka, wąziutka, wspinająca się i opadająca, z obu stron setki kramów, sklepów, bajecznie kolorowe to wszystko i ciekawe. Można kupić tam przeróżne talizmany, zasuszone płody lam na szczęście, wysuszone żaby na pieniądze, posążki Wirakoczy i innych bóstw, a w bramach sklepy z olbrzymią ilością srebrnych wyrobów, skór, swetrów i innych dzianych części garderoby. Najpierw powiedziałam, ze niczego nie kupuję, ale amok mnie oblazł i kupiłam przepiękne ponczo z alpaki, dla mamy piękną chustę też z alpaki, miedziano - srebrne do powieszenia na ścianie wizerunki Wirakoczy, Boga Kondora, jakieś straszne maski, talizman na szczęście w rodzinie i miłość!!!
               Potem pojechaliśmy do Księżycowej Doliny. Nawet z moją wyobraźnią trudno mi opowiedzieć co to jest!! Dolina przedziwnych skalnych tworów, iglic, stalagmitów, chodzi się wytyczoną ścieżką gdzieś blisko nieba, dookoła przepaści, a na dole sterczące iglice jakby czyhające na śmiałka, który nieostrożnie postawi nogę. Na jednej ze skalnych iglic stał stary Indianin i grał na tym ichniejszym flecie, czyli kena. Głos niesie jakby z zaświatów….

Na  granicy Peru i Boliwii leży małe urocze miasteczko – Copacabana.!! Jest tam znane sanktuarium Matki Boskiej. Pomodliłam się przed świętą figurą , także o szczęśliwy powrót do domu.
                Najważniejszym punktem programu przewidzianym na ten dzień była jednak wyprawa na Wyspę Słońca na Jeziorze Titikaka. Są tam ruiny pałacu Inków, mało ciekawe zresztą, ale najważniejsze to wspiąć się na kilkadziesiąt metrów do przepięknie położonej wioski Yumanii, skąd roztacza się bajkowy widok na ośnieżone Kordyliery na widnokręgu. W dole szmaragdowa ton jeziora, na niebie niebieskim jak lazur, bajkowe chmury jak bita śmietana, a w głębi właśnie ten niesamowity widok. Nigdy nie myślałam, ze będę to oglądać na własne oczy.
Oczywiście, ze wymagało to poświęcenia. Na wysokości ponad 3800 m na jakiej byliśmy, każdy krok w górę okupiony był zadyszką, łomotem serca, rzadkie powietrze powodowało, że brakowało tchu. W nocy tez się budziłam, bo nie mogłam oddychać. Ponieważ jednak wiedziałam o co chodzi, więc nie wpadałam w panikę, tylko nabierałam kilka takich do spodu oddechów i znów było dobrze.

Nim dotarliśmy do Cusco, czyli legendarnej stolicy inkaskiego imperium, odwiedziliśmy słynne "Chulpas de Sillustani" - żałobne wieże położone na brzegu jeziora Umayo. Po drodze pokonaliśmy następną sięgająca nieba przełęcz - La Raya, ale teraz to już na mnie "wrażenia zdrowotnego" nie zrobiło. Wizualne - owszem:)

Cusco podobało mi się bardzo!!!

To tu władcy inkascy pobudowali wspaniałe pałace, ociekające złotem i drogimi kamieniami. Oczywiście mało z tego zostało, ale nawet to co widać świadczy o potędze tego ludu, który dał się zawojować kilkuset hiszpańskim wojownikom! Jest to przepiękne kolonialne miasto, położone spektakularnie na wzgórzach, z wąskimi malowniczymi uliczkami, 11 kościołami przepięknej urody, które zresztą Hiszpanie pobudowali na gruzach zburzonych inkaskich pałaców. Jeszcze widać części murów składających się z idealnie dopasowanych kamiennych bloków, pamiętających czasy świetności Imperium.
W końcu dotarłam tam, gdzie biło serce inkaskiego narodu. Święta Dolina Inków.

Żyzna, cudownie zielona i urodzajna dolina miedzy wysokimi górami. Tutaj jest i klimat inny, no bo i niżej zdecydowanie, bujna zieleń, słońce jakby łagodniejsze, powietrze krystaliczne...
Zdobywałam dziś dwie twierdze Inków , które oczywiście pobudowali na szczytach gór. No więc wdrapywałam się cierpliwie i jestem z siebie  dumna- bo bez problemu dałam radę. Pisac i Ollaytantambo. Widoki stamtąd powalające!! Tak nam stopniowali emocje! Wieczorem juz wszyscy byli trochę podminowani, podekscytowani, podnieceni, czy jak tam zwał. To już następnego dnia miał być ten dzień, na który każdy z nas czekał. Przed nami Machu Picchu , ukryte wysoko w górach miasto, którego nie odkryli nawet hiszpańscy zdobywcy! Powstało i wyludniło się w ciągu dwóch niespełna wieków i do dziś właściwie nie wiadomo co tam naprawdę było!!

No i stało się! Stanęłam na murach mitycznego miasta Inków - Machu Picchu!
Najpierw z Cusco pojechaliśmy pociągiem do Aqua Callende, maleńkiego miasteczka położonego u stóp Starej Góry. Komfortowy, aczkolwiek taki bardziej wąskotorowy niebieski pociąg wywiózł nas gdzieś w głąb doliny. Za oknami przepiękne widoki, a im bliżej celu, po obu stronach wysokie góry znikały gdzieś w niebie. Aby nie uronić nic z tych zaczarowanych obrazków, pociągi te mają przeszklone dachy, więc zadzierając głowę do góry widać niebo i to co pod nim oczywiście!!
Gdy przybyliśmy na miejsce otoczył nas zapach subtropikalnej roślinności, w rowach jak te chwasty rosły olbrzymie kany, a na zboczach kwitły storczyki. Wsiedliśmy od razu do takich busików....i dopiero wtedy zaczęła się jazda!!! Wąziutkimi serpentynami autobusik gnał w górę, aż ciarki przechodziły po grzbiecie! Wzbijaliśmy się coraz wyżej, coraz wyżej, aż do miejsca, które przez 500 lat prawie było tajemnicą zabraną przez Inków w zaświaty. Zaginione miasto w chmurach, być może siedziba Dziewic Słońca, a może kasty najwyższych inkaskich dostojników?? Wychodząc z autobusu, już tylko kilka minut i tego, co rozciągnęło się przed moimi oczami, nie da się opisać tak po prostu słowami, chociaż ponoć nieźle mi takie relacje wychodzą. Był to faktycznie najwspanialszy widok jaki w życiu widziałam, chociaż trochę już po świecie pojeździłam!!!
Wspięliśmy się w palącym słońcu, które tu przecież Bogiem było, na najwyższy punkt widokowy. Patrzyłam, chłonęłam to wszystko i nie wierzyłam, że tam jestem, ze to widzę. Zawsze, gdy oglądałam widokówki, filmy, zdjęcia z tego miejsca to myślałam, ze muszą być podkolorowane, bo w  rzeczywistości tak pięknie być nie może. I rzeczywiście nie może, bo jest jeszcze wspanialsze, piękniejsze, odejmuje wręcz głos i człowiek ma uczucie, ze należy tu milczeć, albo płakać! Ja jednak rozciągnęłam w rękach flagę z napisem Poland i kazałam się tak sfotografować!!
Wałęsaliśmy się po ruinach ze 3 godziny, słońce cały czas udowadniało, że ono tu rządzi, w końcu Inkowie w jednych z  energetycznych miejsc ustawili ogromny blok kamienny, który wg ich wierzeń przywiązywał słońce, aby rano znów zawitało do ich Twierdzy!
Gdy zjechaliśmy po wszystkim na dół, znów zaczęłam wątpić czy to co widziałam istniało naprawdę, czy też to tylko wytwór mojej wyobraźni pobudzonej lekturą ...
I tak moja przygoda dobiegła końca… Dziś wydaje mi się, że była to podróż życia, że już nigdy, niczego wspanialszego nie zobaczę….ale kto wie????